دبیركل سازمان ملل متحد در پیامی به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشكسالی و بیابان‌زایی ، ضمن اعلام این كه بیابان‌زایی سلامت و بهزیستی یك میلیارد و 200 میلیون انسان را در 100 كشور جهان در معرض خطر قرار داده است، خواستار حل معضل بیابان‌زایی و تغییرات آب و هوا با روشی دسته جمعی به عنوان بخشی از رویكردی منسجم برای دستیابی به توسعه پایدار برای همگان شد.
به گزارش سرویس «محیط زیست» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بان كی مون گفت: بیابان‌زایی نه تنها یكی از بزرگترین چالشهای محیط زیستی جهان بشمار می‌رود، بلكه مانع اصلی رفع نیازهای اساسی انسان در سرزمینهای خشك است، بیابان زایی سلامت و بهزیستی یك میلیارد و 200 میلیون انسان را در 100 كشور جهان در معرض خطر قرار داده است.
بسیاری از فقیرترین مردم جهان، همان افرادی هستند كه مستقیما تحت تاثیر بیابان زایی قرار گرفته‌اند.
دبیركل سازمان ملل متحد افزود: دو سوم فقرا در سرزمینهای خشك به سر می‌برند كه نیمی از آنان در مزرعه هایی زندگی می‌كنند كه نابودی محیط زیست تهدیدی برای تولیدات كشاورزیشان به شمار می‌رود كه حیات آنان به آنها وابسته است.
وی در پایام خود آورده است: عوامل گسترش بیابانها متنوع و پیچیده هستند. هدف كنوانسیون ملل متحد برای مبارزه با بیابان‌زایی كه 13 سال پیش در چنین روزی به تصویب رسید، ارتقای اقدام قاطع در مورد برنامه‌های مبتكرانه محلی، ملی، زیرمنطقه‌ای و منطقه‌ای، همچنین حمایت از مشاركتهای بین‌المللی است.
در عین حال تخریب محیط زیست جهانی با روندی هشدار دهنده و عواقب جدی اجتماعی و اقتصادی ادامه دارد . اجرای مؤثر كنوانسیون كه ملاحظات زیست محیطی و توسعه‌ای را ادغام كرده از هر زمان دیگر ضروری‌تر است.
دبیركل سازمان ملل متحد افزود: امسال، موضوع روز جهانی مبارزه با خشكسالی و بیابان‌زایی «بیابان‌زایی و تغییرات آب و هوایی ـ یك چالش جهانی»، یادآور این است كه تغییرات آب و هوایی و بیابان‌زایی در سطوح مختلف به یكدیگر اثر متقابل می‌گذارند.
آنها نشانه‌های یك مشكل‌اند و با یكدیگر تهدیدی جدی نسبت به توان ما برای دستیابی به اهداف توسعه هزاره تا سال 2015 هستند.
انتشار گازهای گلخانه ای به دلیل فعالیتهای انسان موجب شده جهان ما گرمتر شود. قبلا اثرات تغییرات آب و هوا را با نتایج نامطلوب در بسیاری از نواحی تجربه كرده‌ایم.
برای مردمی كه در سرزمینهای خشك به ویژه افریقا، به سر می‌برند، تغییر الگوی آب و هوا، موجب تشدید بیابان‌زایی، ناامنی غذایی و خشكسالی می‌شود.
انتظار می‌رود گرم شدن زمین منتهی به افزایش تعداد رخدادهای آب و هوایی شدید مانند خشكسالی و بارانهای زیاد شود كه اثرات فاجعه آمیزی بر خاك از قبیل فرسوده شده، خواهد داشت.
این فرایند موجب تشدید بیابان‌زایی و افزایش گسترش فقر، مهاجرت اجباری و آسیب‌پذیری نسبت به درگیریها در مناطق تحت تاثیر می‌شود.
بر عكس تلاشهای دسته‌جمعی در راه مبارزه با گسترش بیابانها یعنی احیای زمینهای از بین رفته، مبارزه با فرسایش خاك و كاشت گیاه می‌تواند انتشار گازهای گلخانه‌ای را مهار، مقاومت كشورهای تحت تاثیر را تقویت و توان آنها را برای انطباق با تغییرات آب و هوا افزون كند.
در این روز جهانی، اجازه دهید مشكل بیابان زایی و تغییرات آب و هوا را با روشی دسته جمعی به عنوان بخشی از رویكردی منسجم برای دستیابی به توسعه پایدار برای همگان حل كنیم.